Madımak’ta 33 can katledildiğinde doğanlar bugün 30 yaşında. Birçok genç insanın şayet Türkiye yakın tarihine meraklı değilse ya da muhalif politik kaynaklardan beslenmiyorsa Sivas Katliamı’na dair bir bilgiye sahip olmadığını düşünebiliriz. Çünkü devlet, İslamcısından Türkçüsüne liberalinden muhafazakârına sağcılarla el ele Madımak’ın üzerine kopkoyu bir şal örttü. Bu planlı mesainin bir tarafında uzun yargılamalar, bir türlü “bulunamayan” firari failler, zamanaşımıyla kapanan dosyalar ya da ihmali olan kamu görevlilerinin hiçbir şey olmamış gibi vakti gelince emekli edilmesi var. Diğer tarafında ise Katliam’ın toplumsal hafızadan silinmesi için sergilenen utanç verici bir kayıtsızlık, bir yok sayma, tam teşekküllü bir unutturma çabası… Hâlbuki her yok sayma, bir başka saldırıya, bir başka katliama giden yolun taşlarını döşüyor. Geçmişe şöyle bir kuşbaşı göz atmak bunu anlamak için yeterli.
21 Haziran – 4 Temmuz 1934’de Trakya’nın birçok bölgesinde aynı anda Yahudilerin iş yerlerini ve evlerini hedef alan saldırılar yaşanmıştı. Bu saldırıların zamanlaması ve örgütlenme şekli sonraki yıllarda tekrarlanacak bir mekaniğe işaret ediyordu. Meclis’te İskân Kanunu’nun kabul edilmesinin hemen ardından önce bölgedeki Yahudi cemaatinin önde gelen isimleri tehdit edildi, sonra Yahudi esnafın boykot edilmesi çağrısı yapıldı. Çanakkale’de ilk saldırıların yaşanmasına müteakip Kırklareli’den Edirne’ye benzer yağma ve dayak hadiseleri yaşandı.