Silivri Cezaevi’nde avukatla görüş odasındayım. Türkiye’nin o sıradaki siyasi davalarının en meşhur sanıkları yan yana dizilmiş, avukatlarına bir şeyler anlatıyor. Camla ayrılan bölmelerdeki herkes birbirini görüyor.
Avukatım dikkatimi çekti, Mübariz Mansimov iki yanımdaydı. Gazetecilik yer ve zamana sağır, avukatlarımız aracılığıyla sorular gönderdik. Derdimiz içeri girmesinin perde arkasını Türkiye’ye duyurmaktı. Lakin ısrarlarımıza rağmen yanıtlamadı. Özgürlüğüne kavuşmadan konuşmak istemiyordu. Çıktık içeriden. Bize nasip olmayan Mansimov söyleşisini Furkan Karabay yaptı. Gazeteciliğin keyifli yanıdır, haber atlattı.
İçinde okyanusun gizli olduğu bir damla gibi, Mansimov da Türkiye’nin yakın tarihindeki çürümenin hem tanığı hem de parçasıydı. Adının birlikte anılmadığı suçlama, siyasetçi, karanlık ilişki ağı çok azdı. İşte böylesi bir insanın portresini çekmek, tüm ülkenin fotoğrafını ortaya koymak gibiydi.
Biliyorsunuz Furkan kısa süreli tutukluluğunun ardından özgürlüğüne kavuştu. Saniye bile içeride olmaması gerekirken elinden çalınan günlerinin hesabı elbette adil bir düzende sorulur.
Bununla birlikte…
Furkan’ın özgürlüğü tam da ilk göz ağrısı, “Gurban” adlı kitabının okurla buluşma günlerine denk geldi. Özgürlüğüne kavuşmasaydı, gazeteci dostları onun adına imza günü düzenleyecekti. Şimdi okuruyla bizzat yazarı buluşacak.
Kitap, Azeri iş insanı Mübariz Mansimov Gurbanoğlu’nun filmlere konu olacak hayatını anlatıyor. Sayfalarını çeviriyorum, birçok yerinde Mehmet Ağar’ın ismini görüyorum. Şaşırtıcı mı? Değil.
Mansimov ile Ağar’ın ortak noktası Haydar Aliyev ile olan yakınlıklarıydı.